We hadden net geluncht, een heerlijke salade met tonijn, toen Nick riep dat we weer beet hadden. Ik dacht meer aan een plastic zak, maar nee hoor na een kwartier ploeteren was er dan toch echt een grote schaduw te zien in het water. OK en nu? Hoe krijgen we dat ding aan boord? Gewapend met een fles pure alcohol en een mooringpikhaak (flinke ijzeren haak) in de aanslag, lag deze beauty vrij gemakkelijk in de kuip. Maar wat is het? Echt een prachtige vis, geel met groen en een hele grote blauwe vin op z’n rug. Het vissen boek vertelt ons dat het een Dolfijnvis is. Ook wel een Dorade of Mahi Mahi.
Een marinade van limoensap, sesamolie, sinasappelsap, knoflook, honing en wat kruiden gemaakt en zo hadden we weer een heerlijk diner. Je zou bijna vergeten dat we ondertussen aan het zeilen zijn…… De nacht is onrustig. Normaal halen we altijd de genaker weg in het donker, maar er is weinig wind voorspeld en om nu de hele nacht te dobberen, naar klapperende zeilen of een motor te luisteren hebben we besloten toch maar de Genaker te laten staan. Als we nog 15 mijl uit de kust zijn komen we al veel vissers tegen. Hier wordt veel op tonijn gevist met hele grote netten, opletten dus. Maar zonder problemen hijsen we de Marokkaanse en de gele inklaringsvlag en lopen Mohammedina binnen. Nashinashi (zo noemen we de havenmeester) is de vriendelijkste en behulpzaamste havenmeester tot nu toe. Binnen tien minuten is de kuip gevuld met mensen van de immigratie, douane en haven politie, maar eindelijk hebben we nu een stempel in ons nog verse paspoort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten