Het is bijna 21.00 uur, buiten is het pik donker. Met 8 á 9 knopen zeilen we dubbel gereefd onder een volle sterrenhemel, zonder maan met 25 a 26 knopen wind richting Agadir en laten een wolk met fluorideerde fosfor in het water achter.
Alle mannen liggen in bed. Ik geef Nick nog een nachtkus als hij aan mij vraagt; "Mam, wanneer gaan we weer naar de gewone wereld? Ik bedoel naar de normale wereld?" Ik vraag hem wat hij bedoeld, of hij z'n vriendjes mist, maar dit is niet het geval. Hij vindt het leuk te emailen met z'n klasgenootjes maar heeft het prima naar z'n zin op de boot. En met Raf, Toon & Vera heeft hij er weer een paar nieuwe vrienden bij. Dan komt het hoge woord eruit. "Mam, ik bedoel waar ze normale winkels hebben en waar het niet zo stikt. Ik heb nu al ik vier stadjes gezocht naar een nieuw visje voor aan m'n hengel en alleen maar heel veel stinkende dode vissen gezien en géén viswinkel waar ze nep visjes verkopen! Ik vertel hem dat over ruim een week op de Canarische eilanden er weer 'gewoon normale viswinkels' zijn en met een zucht doet hij zijn ogen dicht en valt in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten