Rechts……. rechts……. rechts…….. rechts……… zijn de woorden die zich herhalen in m'n hoofd. Na ruim anderhalf jaar en 15.000 kilometer verder is het raar om weer aan de rechterkant van de weg te rijden. Ruitenwissers gaan ´spontaan´ aan als we bocht om gaan en de richting aanwijzers blijven zo uit.
Zaterdag ochtend lopen we richting ´Centre ville´. Charmant is de omgeving rondom het havengebied niet, dus we besluiten op zoek te gaan naar een huurauto. We laten ´Le Port´ achter ons en rijden landinwaarts. Het straatbeeld veranderd snel. Mannen met stokbroden onder hun arm en bloembakken met geraniums vullen nu het straatbeeld. We rijden over goed onderhouden wegen met vele haarspeldbochten, via ´Riviere des Gallests´ omhoog richting Cap Noir en krijgen dan het indrukwekkende ´hart´ van het eiland te zien. ´Wauw! Mam moet je dit zien, echt waanzinnig!´ Nick is onder de indruk als hij na een korte wandeling zicht krijgt op groene, grillige ´Cirque de Mafate´.
Even een korte uitleg over Reunion, het laatste eiland van de Mascarene groep welke we bezoeken en heel anders blijkt te zijn dan de andere twee eilanden die we reeds verkend hebben. Drie miljoen jaar geleden is Reunion ontstaan door twee (onderwater) vulkanen. Het oude massief Piton des Neiges is vanuit een diepte van Indische oceaan, 4000 meter naar boven gekomen. De 'Piton des Neiges' is met haar 3069 meter het oudste en hoogste punt van het eiland. De oceaan, wind en de regen, hebben twee vulkanische massieven een spectaculair en uniek gevormd landschap gegeven met ravijnen, pieken en drie natuurlijke amfitheaters 'Cirques' genaamd.
We zijn onder de indruk van dit landschap en bekijken de kaart. We maken ´s avonds een plan voor de komende dagen en al snel is ´onze´ Clio volgepakt met kampeerspullen. We rijden over een tweebaans snelweg naar de badplaatsen met jachthavens, St. Gilles les Bains en St. Pierre. Het is zondag, de zon schijnt en overal zijn de terrasjes gezellig vol. We rijden de berg op, langzaam wordt het groener en geur van bloemen sterker. Er zijn veel picknick plaatsen, met hutjes, bankjes en BBQ´s. Overal zijn mensen aan het genieten van de ´zondagsrust´ erg leuk om te zien! Ook hier is het weer een smeltkroes van culturen; Indiërs, Creolen, Chinezen en (meer)Fransen.
We wandelen naar het Belvédére uitkijkpunt en kijken zo recht naar beneden ´La vallée perdue´ in. Luuk: ´Maar goed dat Opa Gerard in Nederland is, want dit is veel te hoog en te steil voor hem.´
We lopen nog even over een marktje. Het is voorjaar, bijna zomer hier op het Zuidelijk halfrond en de aardbeien zijn er weer volop! Smullen. Dan is het tijd om de camping op gaan zoeken. Als we Plaine des Palmistes binnen rijden zien we direct het kleine bordje ´camping´. We volgen de weg, verder en verder de berg op. Het hek is dicht en er staat geen tent…. Maar al snel komt er iemand aangelopen. We zetten de tent op en hebben de camping voor ons zelf alleen. Nick en Luuk spelen met hun Boomerang en wij genieten in het zonnetje van de omgeving, een gerookte ham en een aankomst biertje. Het leven in Frankrijk is zo slecht nog niet!
500.000 jaar geleden, toen het vuur van de Piton des Neiges nagenoeg gedoofd was, ontstond er aan zuidoostzijde van het eiland een nieuw vulkanisch massief, de 'Piton de la Fournaise', die met haar 2600 meter de jongste top is en nog steeds jaarlijks lava uitspuwt. We rijden 2400 meter ophoog, krijgen prachtige vergezichten te zien en dan gaan we per voet verder. Eerst dalen we af naar ´Formica Leo´ een kleine inactieve krater. Over het lava lopen we door naar ´Le Cathedrale`. Door lopen naar de top van de krater helaas is te ver. Via het ´verse´ lava van de laatste uitbarsting in 2007 lopen we terug.
We rijden door naar St. André en daar gaan we via een slingerende bergweg omhoog naar ´Cirque de Salazie´. We tellen wel 33 watervallen vanuit de auto als we na vele bochten aankomen in het kleurrijke creoolse dorpje Hell-bough. Vol ideeën voor de volgende dag vinden we de camping. We willen hier twee dagen blijven en een paar wandelingen hier in de prachtige omgeving maken. De volgende morgen is John echter ziek. Misselijk, overgeven, diarree….. Balen! We pakken alles in en rijden terug naar ´Le Port´, waar John op de boot uit ziekt.
Ik doe wat boodschappen, geef les, doe de was, hou het weerbericht in de gaten en ruim alle camping spullen weer op. Woensdag gaat het wat beter met John en donderdag rijden we nog naar Maïdo. ´s Avonds net voor het donker vaart de Seaquest naar binnen! Het weerbericht voor de komende week ziet er goed uit. Hogedrukgebieden bepalen het weer. We plannen om zaterdag te vertrekken. John drinkt weer bier, dus die is weer beter!
Vrijdag wordt er op een uurtje school na de hele dag door Maren, Nick, Luuk en Linde buiten gespeeld. Ik doe nog wat boodschappen en John de laatste klusjes aan de boot. Zaterdagochtend gaan we nog even ´op de koffie´ bij de Sauquest en dan moeten we alweer afscheid nemen. Maren pakt op het laatste moment snel haar knuffels, dat is alles wat ze nodig heeft om met ons mee te varen naar Zuid Afrika. Teleurgesteld blijft ze zwaaiend achter op de Seaquest. Afscheid nemen blijft een terugkomend element in een wereldreis….
Samen met Imagine, Frida en Restless Spirit varen we uit en laten dit mooie wandelparadijs achter ons en varen we van 'Europa' naar naar Afrika, ongeveer 1350 mijl te gaan naar Durban of Richards Bay. Er staat het eerste stuk geen wind, later hijsen we gennaker. We genieten van het vlakke water. Zo kan de oceaan er dus ook uit zien! Rond vijf uur strijken we de Gennaker de wind is op. We zoeken we Restless Spirit op die 2 mijl achter ons varen. We hebben geen haast. Als we een bootlengte naast elkaar varen, is het tijd voor een sundowner. We zitten in het gangboord met de afstandsbediening van de stuurautomaat in de ene hand en een drankje in de andere, een mooie afsluiting van een eerste rustige dag op zee!
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten